Τελικά τα πράγματα με τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι χειρότερα από ό,τι δείχνουν σε ό,τι αφορά στους χειρισμούς του στο σκάνδαλο των υποκλοπών.
Η παρέμβαση του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάθε άλλο παρά ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς από ένα θύμα της ΕΥΠ του Μητσοτάκη.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν παρέλειψε ούτε και σ’ αυτή την κρίσιμη συνεδρίαση τις ίσες αποστάσεις.
Αναφέρθηκε σε… «συμψηφισμούς μεταξύ αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης» και έβαλε και τον ΣΥΡΙΖΑ ετεροχρονισμένα απέναντι στον Χρηστό Ράμμο.
Είπε ότι «η ελληνική Δικαιοσύνη έχει χρέος να αποκαλύψει τους πρωταγωνιστές και όσους επιχείρησαν τη συγκάλυψη» σαν να μην γνωρίζει ότι δεν το κάνει.
Γενίκευσε τη μορφή στον Τύπο, λέγοντας ότι «στις μέρες μας αντί να ελέγχει, υποτάσσεται όλο και περισσότερο στην εκάστοτε εξουσία», ενώ είναι γνωστό ποιος ακριβώς Τύπος το κάνει αυτό και ποιος πασχίζει για την αλήθεια.
Ανέφερε επίσης ότι «αξιοποίησα κάθε δυνατότητα που μου δίνει η ελληνική και ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη», ενώ δεν είναι ακριβές: μηνύσεις στα φυσικά πρόσωπα της παρακολούθησής του αποφεύγει να υποβάλει – με το πρόσχημα ότι… δεν είναι προσωπικό το θέμα.
Η χειρότερη στιγμή του όμως ήταν όταν είπε στους Ευρωβουλευτές επί λέξει τα εξής:
«Ένας στενός πυρήνας στο μέγαρο Μαξίμου με πρωταγωνιστή τον ανιψιό του Πρωθυπουργού εργαλειοποιώντας την ΕΥΠ, παρακολουθούσε με το αιτιολογικό του δήθεν «εθνικού κινδύνου» εκτός από εμένα, δημοσιογράφους, Ευρωβουλευτές, ακόμη και εν ενεργεία Υπουργό, αλλά και ηγετικά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων».
Ακριβώς το ίδιο λέει και ο Μητσοτάκης – βγάζοντας έξω τον εαυτό του. Αν ήταν εκεί θα υπερθεμάτιζε: «Γι’ αυτό εγώ απομάκρυνα τον ανεψιό μου και τον διοικητή της ΕΥΠ».
Αν έχει κάποιος εξήγηση για την περίεργη υπεράσπιση του εαυτού του από τον «επισυνδεθέντα» ευρωβουλευτή, ας την καταθέσει.
