Γράφει ο
Δημήτρης Γάκης
Πρώην βουλευτής Δωδ/σου ΣΥΡΙΖΑ
Σαν μολύβι πλάκωσε την καρδιά μας η είδηση της απώλειας του Νεκτάριου Σαντορινιού. Της απώλειας του συντρόφου μας, του φίλου μας, του βουλευτή, του υπουργού, του αγωνιστή μας.
Ένα δυνατό «γιατί;» βγαίνει από τα πνευμόνια μας για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Ένα αγανακτισμένο άδικο μάς πνίγει.
Μια μεγάλη βουβαμάρα σκέπασε την πόλη της Ρόδου η οποία με ταχύτητα διαδόθηκε σε όλα τα Δωδεκάνησα και εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Γιατί ο Νεκτάριος ήταν ένα παιδί της Ρόδου, της Σύμης, της Δωδεκανήσου αλλά και όλης της χώρας μας.
Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε με τη δουλειά του, με το χαμόγελό του, με την ανιδιοτέλειά του, με την αγωνιστικότητα και το κέφι του να κατακτήσει τις καρδιές όλων μας.
Γυρνώντας πολλά χρόνια πίσω, βυθίζοντας τις σκέψεις και το μυαλό μας στην ψυχή μας και στην καρδιά μας, βρίσκουμε το Νεκτάριο στη νεανική του ηλικία να ασχολείται με πάθος για τα κοινά.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαός της Δωδεκανήσου τον τίμησε με το αξίωμα του βουλευτή σε ηλικία μόλις 42 ετών, ούτε ένα τυχαίο ότι στις εκλογές του 2019 συγκέντρωσε έναν πρωτοφανή αριθμό ψήφων για βουλευτή της αντιπολίτευσης.
Δεν είναι επίσης τυχαίο που ο πρόεδρός μας, ο Αλέξης Τσίπρας, τον θεωρεί έναν από τους καλύτερους και αποτελεσματικότερους υπουργούς που είχε.
Ο Νεκτάριος αγαπούσε και πονούσε τα νησιά μας και τους νησιώτες.
Μέχρι την τελευταία στιγμή «αλώνιζε» πάνω – κάτω τα Δωδεκάνησα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τους πόνους και την αρρώστια του.
Και ναι, χωρίς υπερβολή αφήνει ένα βαθύ αποτύπωμα στην κοινωνία.
